Historia

W 1900 roku utworzono w Starosielcach parafię prawosławną i założono szkołę cerkiewną, w której uczono języka cerkiewno-słowiańskiego i śpiewu cerkiewnego. Do szkoły tej uczęszczało 60 uczniów pochodzenia rosyjskiego. Na terenie Starosielc istniało także tajne nauczanie, zorganizowane przez Polaków, gdzie uczono języka polskiego, polskiej literatury oraz historii Polski. Wielką zasługę w tym dziele miała nauczycielka Maria Miler.

Katolicy zamieszkali w osadzie Starosielce byli podzieleni torami kolejowymi i należeli do dwóch parafii: po lewej stronie torów do parafii Niewodnica, po prawej do Białegostoku, do jedynej wówczas parafii farnej. Dzieci uczęszczające do szkoły nie miały nauki religii. Dopiero po ukazie tolerancyjnym, w 1905 roku, dojeżdżał do szkoły z parafii farnej ks. Władysław Araszkiewicz. Była to wielka radość dla dzieci i wszystkich katolików Starosielc.
Działania wojenne I wojny światowej zmieniły obraz Starosielc. Ludność rosyjska, wraz z cofającą się armią i ewakuowanymi zakładami przeniosła się w głąb Rosji i nigdy już nie wróciła. Po wojnie ożyło w Starosielcach życie religijne i patriotyczne. W roku 1919 osada Starosielce otrzymała prawa miejskie.

Placówka duszpasterska w Starosielcach powstała po pierwszej wojnie światowej. Parafia została erygowana przez biskupa wileńskiego, Jerzego Matulewicza, 28 grudnia 1922 r., a jej pierwszym proboszczem został ks. Paweł Grzybowski.To jemu przypadło w udziale budowanie nowej wspólnoty parafialnej, organizowanie miejsca kultu Bożego oraz miejsca zamieszkania i pracy duszpasterza. Naprzeciw tym staraniom z wielką życzliwością wyszła Dyrekcja Okręgowa PKP w Wilnie. Wspólnota parafialna otrzymała do dyspozycji kaplicę przy szkole podstawowej w Starosielcach oraz dom kolejowy z ogrodem, przy ówczesnej ulicy Sienkiewicza. Za korzystanie z tego parafia płaciła, tytułem dzierżawy, symboliczną złotówkę. Ksiądz zamieszkał w danym mu do dyspozycji domu kolejowym, który był zamieszkały także przez innych lokatorów. Wierni pod kierownictwem gorliwego pasterza przystąpili do urządzania kaplicy. W czasie nabożeństwa ks. Wilhelm Szwarc, z upoważnienia władzy diecezjalnej, poświęcił kaplicę, nadając jej tytuł Imienia NMP i św. Stanisława Biskupa Męczennika.

Z biegiem lat, dzięki staraniom ks. Pawła Grzybowskiego i wiernych, szczególnie aktywnego Komitetu Parafialnego, kościół otrzymał nowe wyposażenie. Zbudowano trzy drewniane ołtarze. Ołtarz główny, na którym naczelne miejsce miało tabernakulum, posiadał duży krzyż ołtarzowy, a na szczycie obraz Matki Bożej Ostrobramskiej. Jeden z bocznych ołtarzy, z obrazem, poświęcony był Matce Bożej Krypniańskiej i zasłaniany był obrazem św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Drugi boczny ołtarz poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, zasłaniany obrazem św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Wierni mieszkańcy Starosielc nie skąpili na potrzeby kościoła. Księga protokołów Komitetu Parafialnego informuje, że starano się zakupić do kościoła wszystkie potrzebne szaty i naczynia liturgiczne. Niekiedy składano także hojne dary indywidualne. Dziś jeszcze używana jest na większych uroczystościach duża monstrancja, ozdobiona półszlachetnymi kamieniami. Jest to dar mieszkańca Starosielc śp. Franciszka Łotowskiego.

W roku 1932 Dyrekcja Okręgowa PKP w Wilnie zrzekła się pobierania czynszu i całą posiadłość, a więc kaplicę, dom i ogród, przekazała na własność wspólnocie katolickiej. Odtąd parafia posiada już własną nieruchomość i może nią dowolnie dysponować.

Początkowo kaplica, która służyła za kościół parafialny była bardzo mała. Powierzchnia jej wynosiła 131,25 m2, długość 15 m, szerokość 8,75 m, wysokość 5,20 m. Dobudówka od strony północnej, to małe prezbiterium, a do strony południowej, od torów, mały ganeczek. Po obu stronach prezbiterium były dwie zakrystie o pow. 8 m2. Oświetlenie naturalne kościoła, to pięć okien od strony prawej.
Ks. Paweł Grzybowski, który rozpoczął przygotowania do budowy nowej świątyni zginął tragicznie w 1932 roku. Dopiero jego następca, ks. Antoni Lewosz wznowił zabiegi dążące do budowy kościoła. Po zatwierdzeniu projektu Oskara Sosnowskiego przystąpiono w 1938 roku do rozpoczęcia budowy.

Do września 1939 r. wymurowano ściany prawie do dachu. Prace przerwała II wojna światowa. Prace wznowiono w 1947 r. W trudnym okresie represji wobec Kościoła, pod zarządem proboszcza, ks. Jana Zmitrowicza, częściowo potajemnie, kontynuowano budowę. Trwała ona z przerwami w latach 1949-52 i 1955-59. Nieukończoną jeszcze świątynię poświęcił 1 września 1959 r. ks. Adam Sawicki, wikariusz kapitulny archidiecezji w Białymstoku. Prace wykończeniowe prowadził administrator parafii, ks. Czesław Łogutko, zaś po nim, od 1966 r. – proboszcz, ks. Stefan Girstun. W roku 1967 wykonano elewację i zbudowano górną część wieży, a w latach 1985-90 zbudowano nową plebanię.
Dnia 1 sierpnia 2004 r. na urząd proboszcza został mianowany ks. Ryszard Puciłowski. Wkrótce przebudowano gruntownie prezbiterium, zamontowano ogrzewanie posadzkowe, sporządzono nowe ławki, konfesjonały i żyrandole, wstawiono witraże, dano nową polichromię i wiele innych elementów wyposażenia świątyni.

Poświęcenia świątyni dokonał 21 września 2008 r. abp Edward Ozorowski, metropolita białostocki. W kolejnych latach przy świątyni przeprowadzono następujące prace remontowe i konserwatorskie: dach kościoła i wieżę pokryto blachą tytanowo-cynową, odnowiono gruntownie elewację, zamontowano ogrzewanie, wstawiono nowe witraże, wstawiono nowe drzwi, wykonano remont obu zakrystii wraz ze wstawieniem nowych mebli i wymianą okien, sprowadzono relikwie wielu świętych, wyremontowano dzwony, przeprowadzono liczne prace na cmentarzu, wybudowano grotę Matki Bożej na zewnątrz kościoła. Dokładnej renowacji poddano także plebanię. W chwili obecnej, przy ogromnej trosce Księdza Proboszcza wykonywane są kolejne, bieżące prace przy kościele, a wspólnota prafialna przygotowuje się do obchodów 100-lecia parafii w roku 2022.